Улаанбаатарт мод навчаа дэлгээд ирэхээр сэтгэл санаа сайхан болж ирж байна. Блогийг хэсэгтээ бодохгүй, үзэх ч үгүй байлаа. Шинэ ажилд орчоод танихгүй хамт олны дунд учраа олохгүй мунгинаж, тэрэндээ өөрийгөө шоолж үе үе эвгүй авиа гаргаж инээсэн шиг л. Ядаж би хүний нэр тогтоодоггүй муу зантай юм. Би уул нь дуугүй даруухан хүн биш ч шинэ ажилд тийм байна уу бүү мэд, их намбатай байгаад байгаа. Хэр удаан үргэлжлэхийг би үл мэдсү. Болж л өгвөл нээх амаа нээмээргүй санагдаад байх юм. Амнаасаа болж их алдаж байгаа хүн л дээ би. Бүр цаанаас нь тэгээд программчилдаг юм болов уу, жишээ нь ямар нэг албаны уулзалт, албан ёсны зоогт орохоор яагаад ч юм нэг мэдэхэд би босчихсон үг хэлээд зогсож байдаг юм. За тэгээд өөрийгөө бариад, хүнээс зайдуу, ширээний захад, жаахан эвгүйтвэл гараад алга болоход бэлэн гээд хаалганы хавьцаа суухаар явж явж миний нэрийг дуудаад гаргаад үг хэлэх л болчихно. Үгүй ээ тэгээд аятайхан үг хэлчихгүй, олон юм бас их нуршаад чалчаад байхыг нь яана. Ямартаа ч хажуудах хүн ханцуй, хормойгоос татаад Одоо болноо болно гэж шивнэнэ. Ийм төвөгтэй байдал байдаг болохоор тийм арга хэмжээнд дургүй. Тэгэхээр төлөв байдалд шилжсэн чигээр аль болох гүрийх зорилготой байна.

Ирээд Монголд яаж амжилтанд хүрэх вэ гэж нэлээн судалгаа хийлээ. Найз нөхөд, танил, зүс таних хүмүүс гээд олны туршлага, түүхээс харлаа, үзлээ. Одоо хэрэгжүүлэх л үлдлээ. Гол нь их том том ярих хэрэгтэй юм байна. Том машин унаад, том түрийвч бариад, том том юм яриад, том том хүмүүстэй танилаа гайхаад, том том үнэмлэх диплом өрөөд, том том байранд, том том аягаар том том халбагаар том том үмхэж идээд гэхчилэн.

Хаана л очино зургийн аппаратаа гаргаж ирээд том том хүмүүсийн дэргэд очиж зургаа авахуулаад л, нэрийн хуудсыг нь цуглуулаад гүйчихдэг нэг нөхөр таних юм. Дараа нь түүнийгээ бусдад үзүүлэхдээ "намайг уриад, зөвлөгөө аваад, би баахан туслаад, хамаг материалаа англи, япон, зулу хэлээр надаар орчуулуулаад тэгээд оройн хоолонд орж яваад авахуулсан зураг" гэхчилэн том том тайлбарлана. Хүмүүс ч итгэнэ. Ингээд том том хүмүүс том том юм гуйдгийг бодохоор бүүүр том хүн байна гэж бодох жишээтэй.

Ирээд би их олон боломж алдсныг эргэн тойрныхон маань сануулаад сэтгэлээр унагаагаад байх юм. "Үгүй ээ чи, өнгөрсөн жилийн 9 сард л ирсэн бол байр хямдхан авах байлаа ш дээ", "Үгүй ээ, чи, оюутан байхдаа л хүнтэй суугаад хүүхэдтэй болсон бол өдийд ингээд бүхнийг ганцаараа хийх гээд байхгүй байх байлаа", "Үгүй ээ чи, аль дээр л тэр намд ороод идэвхтэй байсан бол одоо нэг албан тушаалтай байх байлаа", "Үгүй ээ чи, тэнд нэг контэйнэр барьчихсан байсан бол одоо байшин барих газартай байх байлаа" гэхчилэн харамсмаар юм их л ярьж байлаа. Өнгөрсөн жилийн 9 сард ид дипломын ажлаа бичээд Монгол ирж чадаагүй, оюутан байхад хувь заяаны эргүүлэг таарч хүнтэйгээ учирсангүй, тэр үед контэйнэр байтугай гутлаа авах мөнгө муутай цалинтай байлаа. Намайг харамсах бүрд харилцан яригчийн царай баяраар гийн улам бүр харамсуулах гэж хичээнэ. Хамгийн сүүлд нь "Үгүй ээ, чи, ирээ л шуудай будаа аваад тавьчихгүй" гэж аймаар шүүрс алдуулна.

За одоо зун боллоо. Хурдан намар болоосой гэж л бодож байна. Наадам болтол хол л санагдаад байгаа юм даа.