12 chairs

12 chairs
Оросын "12 сандал"-ыг эргэн дурсахуй болгож үзэв. Бага байхад Оросын сувгаар жилдээ нэг гардаг байсан даа. Бүр хоёр ч хувилбар байдаг даа. Хүүхэд байхдаа үзээд их л инээдтэй санагдаж байсан боловч одоо эргээд үзэхээр бас ондоо юм аа. Тэгсэн киноны нэг хэсгийг үзэж байтал утгагүй ч гэмээр бодомж төрөв. Энэ кинонд баян авгынхаа алмаз эрдэнээ нуусан сандлыг хайж буй, язгууртан гэж өөрийгөө өөд нь татчихсан хөгшин эр, аливаад сүйхээтэй сэргэлэн залуу хоёрын хөгжилтэй явдал гарна. Хөгшин, залуу хоёр мөнгөгүйдэж, яаж мөнгөтэй болов вэ гэж бодсны эцэст залуу нь сэргэлэн юм болохоороо нэг арга сэдэх бөгөөд энэ нь хөгшин эрийг гуйлга гуйлгуулах арга байлаа. Тэгээд хөгшин нөхрийг олон орны хэлээр гуйлга гуйлгуулахаар дасгалжуулж байхдаа залуу нь хөгшинөө урамшуулан "Та чинь төрөлхийн гуйлгачны авъяастай юм байна шүү дээ" гэхүйд хөгшин жигтэйхэн их баярлаж "Тийм байна уу?" хэмээн улам урамшин, дүрдээ чухамхүү итгэн баясана. Ингэхүйд залуу эр "Тэгэлгүй яахав. Харин мөнгөгүй бол буцаж ирээд дэмий шүү" гэж хөгшиндөө анхааруулаад "ажилд нь явуулдаг" юм.Тэгээд үүнийг үзээд яагаад ч юм манай нэг сайд, дипломатч гадаад оронд зээл тусламж гуйх гээд явахад нь бас л нэг иймэрхүү даалгавар авдаг байх даа гэж бодов. Бас гаднаа учиргүй язгууртан элит дүр төрхтэй, яриа хэллэгтэй ч дотроо бол хэдэн төгрөгний төлөө юун хууль цааз, юун хүний эрх, ардчилал, шударга ёс, ёстой харин тэрний оронд юугаа ч өгөөд туухад бэлэн өчүүхэн дорой, төрөлхийн гуйлагчины авъяастай нөхөд, тэр дундаа 250 саяыг авах гээд улайрч, хуулиа уландаа гишгэж буй язгууртнуудын "төрөлхийн авъяас"-ыг нь тодотгож хэлбэл тэд "тийм байна уу" гээд учир зүггүй баярлах байх даа гэж бодов.


Les Parapluies de Cherbourg -

Шербургийн шүхэр / Les Parapluies de Cherbourg (1964) гэдэг кино. Том ах маань энэ киног Орост сурч байхдаа үзсэн юм шиг байгаан. Тэгээд л надад нүдэнд харагдтал ярьж өгч билээ. Ах ч ямарваа юмыг дүрслэн ярихдаа гарамгай нэгэн л дээ. Бүр нүдэнд өнгөтөөр, үйл явдал нь кадр кадраар, бодитоор төсөөлтөл ярьж өгөөд энэ кинонд бүр дурлуулчихсан юм. Тэгээд сүүлд бараг олон жилийн дараа Оросын телевизээр аз болж гарч нэг үзэж билээ. Өмнө нь ахын умруултал ярьсан ярианд болоод энэ киног хэдэн мянган удаа үзчихсэн юм шиг санагддгийн. Хайртай залуу нь дайнд яваад захиа бичихгүй алга болж, түүнийг хүлээсэн хонгор бүсгүй хөл хүнд. Ингээд ээжийнхээ ятгалгаар чинээлэг залуутай гэрлэчихнэ. Харин залуу нь буцаж ирээд хайртай бүсгүй нь өөр хүнтэй суусныг мэдээд сэтгэлээр унана. Сүүлд хэдэн жилийн дараа ийнхүү салсан хос санаандгүй уулздаг юм. Жоохон байхад энэ киноны төгсгөл шиг зүйл миний амьдралд болвол гоё ч юм шиг "муу ёр"-ын юм боддог байж билээ. Ялангуяа ид ормоонтокддог шилжилтийн насанд сэлгүүцэж байхдаа намайг нэг залуу хаявал би дараа нь ёстой баян хүнтэй суугаад хажуугаар аймаар ганган гоёчихсон тааралдаад тэрний яаж харамсахыг нь хараад бас өөртөө хөнгөн гуниг хураагаад гэхчилэн их хөнгөмсөг юм бодож байж билээ. Ямар юмны тийм юм байх вэ тэгсэн чинь харин. Яс юман дээрээ "хаягдсан" нөхдүүд хажуугаар дайрчих гээд давхиад байгаа юм биш үү гэж. (За ингээд биччихвэл хүмсүүд намайг сэтгэлээр явчихаж гэж буруу ойлгох вий дээ.)Ер нь бол энэ кинонд хамгийн гол сургамж авах зүйл нь: эрчүүд ээ, ардаа хэрвээ хайртай бүсгүйгээ орхиод гадгаадад байгаа бол захиа занаа бичиж, утас факсаар холбогдож байхгүй бол үл ойлголцол болоод сайхан хайраа алдваа.